Asha Jairam in Par'bo De laatste dagen in Paramaribo   - Mijn reis   - Uw reis   - Hun reis    - Foto's (24)   Datum: 11 maart 2006 Kilometerstand: 3692 Het zit erop. Zondag vertrek ik uit Paramaribo naar Albina, om daar over te varen en de eerste nacht in Frans Guyana door te brengen. Maandag rij ik naar Cayenne, terwijl er onderweg een raket wordt gelanceerd in Kourou. Het was moeilijk om na 6 maanden afscheid te nemen in Nickerie. Het personeel, de klanten de vrienden hebben me een onvergetelijke tijd bezorgd. Het wandelen op de brom door de polders, de bezoekjes aan de familie Bipat, elke dag op het terras van de Residence Inn, de etentjes in de Regency Grill, mijn gesprekken met de klanten: Bahjo Soechit, Freddy Tawjoeram, Jerry Bishessar, Kries B. Panday, Ramadhin, Rigpal, Goedar, Mahawatkan, Imro Manglie, maar ook Desi Bouterse, Djoekie, Rocky, Artur, Ricardo, de meisjes van de krant, Erica en nog vele anderen. Iedereen wilde dat ik zou blijven: meneer Van Dijk was tevreden, want in de maand februari kon er geoogst worden: ik heb voor 125.000 US dollars verkocht en er zit nog het nodige in de lucht. Er is nog geen opvolger en Klaas van Dijk reist nu elke week naar Nickerie om daar twee of drie dagen de zaken te behartigen. De klanten wilden niet dat ik zou vertrekken en het personeel keek heel sip toen ik ze drie weken geleden vertelde dat ik Nickerie zou verlaten. Ik kan altijd terug komen en wie weet... Afgelopen zondag in vijf en een half uur terug gereden naar Paramaribo; een plezierig ritje, hoewel de brom zwaar beladen was. De afgelopen week al mijn zaakjes geregeld, onderdelen gekocht, rekening bij de Surinaamse Bank opgezegd, spullen naar Maarten verstuurd, mijn eigendomsbewijs van de brom laten vertalen in het Portugees, bij de Braziliaanse ambassade langs geweest, mijn printer verkocht, bij Ernie en Martha langs geweest, mijn vrienden van biljartvereniging 'Ivoor' bezocht. Druk, druk, druk, maar ik ben nu klaar. Pak de bosatlas erbij want de route zoals ik die nu in mijn hoofd heb is als volgt: volgende week Cayenne en vervolgens naar St. Georges de l'Oyapoque, overvaren naar Oiapock (Brazilië), dan een pick-up regelen die me naar Macapa brengt (de weg naar Macapa is onbegaanbaar voor mijn brommer). In Macapa blijf ik enkele dagen en informeer ik hoe ik met de brom op de boot naar Belem kom. Dan ff in Belem wat kaarten kopen, mijn mobieltje voorzien van een Braziliaanse simm-kaart, misschien een verzekering afsluiten en dan op pad via Maraba, Tocatins, Gurupi naar Brasilia. Waarschijnlijk in Goias (ten westen van Brasilia) hou ik een paar weken vakantie om de brom na te kijken, de omgeving te verkennen zonder bagage en wat te uit te rusten. Dan verder richting Foz do Iguazu (watervallen), vandaar naar Paraguay, de geest van Stroessner in Asunción opzoeken (en de ontvoerder van Freddy Heineken) en dan richting het zuiden om bij Encarnacion de grens met Argentinië over te steken. Dan wat crossen door de provincie Missiones en vervolgens naar Uruguay. Een maandje door dit gezellige landje, met een weekje Montevideo als afsluiting. Dan door naar Buenos Aires, vrienden bezoeken, mijmeren bij Tango muziek in de barrio en me afvragen hoe ik in Patagonië kom. Dat is simpel, want je rijdt gewoon de Ruta Tres af, maar het hangt van het jaargetijde af of ik het op dat moment zal doen. Ik denk dat ik dan ruim een jaar onderweg ben. Als de tijd goed is rij ik via de kust (Tres Arryos, Bahia Blanca, Trelew, Comodoro Rivadavia, Rio Gallegos) naar Calafate (aan de voet van de Andes aan de oever van Lago Argentino) om daar Jorge Lemos te ontmoeten. Ik heb op mijn laptop een foto van hem die ik in 1981 gemaakt heb, dus dat wordt een interessant weerzien. Dat zal weer een rustpunt zijn, want reizen door Patagonië is een hel: winden van 100 km/uur, zandstormen, regen en onverharde wegen. Als we dat achter de rug hebben trek ik misschien nog door naar Ushuaia, de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld, dan hebben we dat ook gehad. Ik ben dan inmiddels een jaar of 57 en als het lichaam niet protesteert wil ik in het zuiden van Argentinië oversteken naar Chili en dan een jaar de tijd nemen om de 6000 kilometer naar het noorden af te leggen. Dan weer de Andes over naar Argentinië om daar mijn Carmelita te ontmoeten, een huisje te kopen en het wat rustiger aan te doen. De brom staat af en toe in het schuurtje, ik ga wat minder reizen en niet zo ver, want met Carmelita achterop gaat het een stuk moeilijker. Maar misschien koop ik dan een oude achtcilinder Dodge Pick-up, ik weet het niet. Voorlopig concentreer ik me op Brazilië. Van Ernie en de vertaalster heb ik positieve geluiden gehoord, dus ik verheug me op een weerzien met dit immense land. Ik voel me goed en gezond, ik ben heel tevreden over de brom en ik ben er op voorbereid om de lange tocht te beginnen. De voorbereidingen werden wat vertroebeld door het aanbod om naar Nederland te komen en anderzijds om in Nickerie nog langer te werken. Ik heb er over nagedacht en beide opties heb ik laten varen en ik heb gekozen om mijn oorpronkelijke plan uit te voeren. Daarom heb ik de laatste tijd niet gemaild, want ik wilde dit eerst helder hebben. Dus helaas, geen gezellige avondje met woeste verhalen, geen Mierasculeuze voetbalacties aan de Maas, nog even geduld. Het enige dat ik mis is de gitaar en de versterker. Artur van de Regency Grill had een elektrische gitaar, waar ik af en toe wat op gespeeld heb, maar hij had geen versterker, dus dat was een beetje droog zwemmen. Ik heb serieus overwogen om een versterker te kopen, maar neen, dat zou niet handig zijn geweest. Want wat moet je met dat ding als je weer vertrekt, of de verslaving zou weer terug komen, zou het dan wel goed met me gaan of zou ik blijven hangen in Nickerie, om als ex-bedrijfsleider drie avonden in de week in obscure hoerententen en illegale casino's in een bluesbandje met een Javaanse bassist, een hindoestaanse drummer en een Guyanese zanger te spelen? Dat bewaar ik voor later. Afijn, het gaat goed, het voortandwiel van 13 van de brom is vervangen door een exemplaar met 14 tandjes, dus de topsnelheid ligt iets hoger en het motortje draait wat rustiger rond. Ik wissel morgen mijn srd-eetjes voor US dollars en gaan met die bakabana!!! "Voor wie niet weet waar hij naar toe wil, zijn alle wegen goed"   >> naar Frans Guyana

©  2008 - El Rey del Ripio