Dat ging dus bijna
mis... Rij ik vrijdag van Campo Grande naar de zuidelijke Pantanal,
maak ik een tussenstop in Miranda, waar ik wel geld pin, maar geen
benzine tank (stom, stom, stom). Ik verlaat om 15.00 uur Miranda
omdat ik die avond in de Pantanal wil zijn. De zon gaat hier snel
onder; om 17.00 uur valt de schemer en daarna is het snel donker. De
weg is lang en verlaten. Wat zal ik doen: het gas open trekken om
ergens voor het donker aan te komen of half gas rijden om benzine te
sparen. Ik mijmer al van een nachtje in mijn
hangmatje in de Pantanal. Om half zes ben ik bij de Pantanal Highway (Estrada
Parque), een zandpad van 120 kilometer met ruim 60 houten
bruggetjes. Er staan wel borden die aangeven dat er hotels zijn,
maar in het zwakke schijnsel van mijn 6 volt koplampje kan ik de
kilometers niet lezen. Ik besluit het zandpad op te rijden en dan
maar hopen dat het niet te ver is. In het donker schiet er een beest
tussen mijn wielen door. Het eerste bruggetje, oeps dat is link,
drie plankjes vormen het rijpad. Na een kwartier zie ik een echte
lamp branden (ik zag wel meer lichtjes, maar dat waren
vuurvliegjes), nog 250 meter en ik heb het weer gered. Pousada Passo
do Lontra. Een ruime kamer, douche, airco, een restaurant en aardige
mensen.
De volgende dag
verken ik eerst te voet de directe omgeving van het hotel en dan 's
middags op de
brom verder de Pantanal in. Dit is het mooiste dat ik
ooit gezien heb. De Pantanal is een groot dieren-pretpark: honderden
vogels, krokodillen, capibara's, wilde zwijnen, herten, EN ik heb de
onca pintada gezien, en die is hééééél
zeldzaam. De mensen in het
hotel stonden perplex.
Vergeet
de Caribische eilanden, sla de wintersport over, stel de aanschaf
van die nieuwe auto nog een jaartje uit en koop een retourtje
Campo Grande en bezoek de Pantanal. Het heeft mijn leven zeker veranderd. Het gekke is dat het helemaal
geen natuurpark is. Een klein gedeelte, dat onbereikbaar is over de
weg, is park, maar de rest is gewoon weidegrond, met runderen die
tussen al dat natuurschoon grazen. En zo hoort
het ook eigenlijk. Gewoon de natuur
zoals die is.
Datum: 6 juni 2006
Kilometerstand: 10.685
Ik zit nu in de
jeugdherberg van Corumba, op de grens met Bolivia. Ik heb 12
meeltjes en die ga ik nu lezen. Vanavond lekker eten en morgen zal
ik een aantal spectaculaire foto's en filmpjes op het internet
zetten (waaronder een zeldzameopname
van een 2-takt
toekan! (wmv - 2,4 Mb).
Datum: 8 juni 2006 Kilometerstand: 10.960
Het is een
feestdag vandaag, want
ik ben een jaar op pad. Nog steeds vol goede moed en het
lichaam is inmiddels vergroeid met de brom. Een hele dag op die snorrende
tweewieler doet me goed, geen spierpijn, geen bilirritatie, niets, alleen
een voldaan gevoel. Als ik een dag door de stad wandel,
of een
dag aan de brom sleutel heb
ik meer spierpijn.
Dus dat gaat goed, 'k
heb inmiddels een fazenda gekocht en Agencia de Viagems 'Cowboys do
Asfalto' heeft een bestelling voor de eerste 10 Yamaha V 50's
geplaatst. Neen, we zullen
die Brazilianen eens ff laten zien
wat reizen is.
Straks inpakken,
tussenstopje bij de Petrobras voor wat gasolina comum en hopsakee,
via de onverharde weg langs Albuquerque terug naar Miranda. Ik mis
nog enkele dieren in mijn Pantanal kwartet. Wellicht zie ik vandaag
de aap, de tapir, de anaconda en de gewone onca.
Een jacara
Highway (Estrada
Parque), een zandpad van 120 kilometer met ruim 60 houten
bruggetjes. Er staan wel borden die aangeven dat er hotels zijn,
maar in het zwakke schijnsel van mijn 6 volt koplampje kan ik de
kilometers niet lezen. Ik besluit het zandpad op te rijden en dan
maar hopen dat het niet te ver is. In het donker schiet er een beest
tussen mijn wielen door. Het eerste bruggetje, oeps dat is link,
drie plankjes vormen het rijpad. Na een kwartier zie ik een echte
lamp branden (ik zag wel meer lichtjes, maar dat waren
vuurvliegjes), nog 250 meter en ik heb het weer gered. Pousada Passo
do Lontra. Een ruime kamer, douche, airco, een restaurant en aardige
mensen.
brom verder de Pantanal in. Dit is het mooiste dat ik
ooit gezien heb. De Pantanal is een groot dieren-pretpark: honderden
vogels, krokodillen, capibara's, wilde zwijnen, herten, EN ik heb de
onca pintada gezien, en die is hééééél
zeldzaam. De mensen in het
hotel stonden perplex.
Ik zit nu in de
jeugdherberg van Corumba, op de grens met Bolivia. 
Dus dat gaat goed, 'k
heb inmiddels een fazenda gekocht en Agencia de Viagems 'Cowboys do
Asfalto' heeft een bestelling voor de eerste 10 Yamaha V 50's
geplaatst. Neen, we zullen
die Brazilianen eens ff laten zien
wat reizen is.