Na 30 km komen ze in zicht: Cerro Torre en Fitzroy. De meest gevreesde
bergtoppen van Zuid Amerika. Loodrechte wanden van graniet,
bedekt met een dikke laag ijs en omgeven door wolkenslierten
en ijzige winden. Pas in 1952 slaagden de franse alpinisten
Lionel Terray en Guido Magnone erin de top te bedwingen. En
in 1970 de Italiaan Maestri, gebruik makend van een pneumatische boor
om de ijzers in het graniet de bevestigen. Het apparaat hangt er
nog steeds. Dan volgt Lago Viedma en de skyline is adembenemend: gletsjers
en een aaneenschakeling van bergtoppen. Aangekomen in El Chalten
doe ik mezelf eerst tegoed aan een omelet en ga vervolgens op
zoek naar een camping. Ik zet mijn tent op en doe de was. Aan het eind
van de dag kan ik het niet laten en vertrek ik om de weg naar Lago
del Desierto te verkennen. Prachtige weg met imposante doorkijkjes
op de granieten pieken. In het schemer rij ik terug en geniet van
een prima maaltijd bij ‘El Mural’. De temperatuur is aangenaam. Maar
dat zal snel veranderen.
‘s Nachts word ik wakker van het geloei van de wind. Ik doe geen
oog meer dicht en zie hoe de wind mijn tentje plat drukt. Ik vrees
het ergste en ben bang dat de tentstokken zullen knappen. Na het
ontbijt overweeg ik wat ik zal doen. Ik wil eigenlijk vertrekken
naar El Calafate, maar met deze wind is rijden onmogelijk. Voor de
zekerheid verplaats ik mijn tent en besluit om maar een wandeling
door het dorp te maken.
Datum: 13
februari 2007
Het waait, maar niet meer zo erg als
gisteren. De lucht is betrokken en Cerro Torre en Fitzroy gaan
schuil achter een nevel van wolken en mist. Ik vertrek. De eerste 90
km richting El Calafate heb ik windje mee, dus ik rij 60 km/uur.
Maar dan… rechtsaf en het gebeuk tegen de wind begint. In de tweede
versnelling en met een theedoek om mijn hoofd geknoopt worstel ik
verder. Onderweg kom ik op adem in hotel
‘La Leona’, een plek, zoals je die alleen in Patagonië tegen komt.
En weer verder, het is nog 75 km naar El Calafate. Tegen de schemer rij
ik Calafate binnen en bij de ingang van het stadje staat een
plattegrond. Ik pak het adres van Jorge Lemos erbij en zoek de
straat. Snel gevonden, twee keer rechts en ik ben d’r. Een paar
jongelui verwelkomen me en roepen Jorge. Hij herkent me niet, maar
als ik de foto op de laptop laat zien gaat er een lichtje branden.
Het is ook wel een beetje raar dat een Hollander na 26 jaar ineens
voor je deur staat. We
halen
herinneringen op en ik verneem dat Chappy Pratts, die me in 1981 een
lift gaf en liet logeren op zijn estancia ‘San Agustin’, niet meer
leeft. Het huis van Jorge, La Cueva (de grot) genaamd, is een soort
jongerenhol en met zijn allen maken we er een gezellige avond van
met een asado, salade, brood en wijn. De volgende dag breng ik door
in El Calafate, dat in niets meer lijkt op het dorpje in 1981. Toen
woonden er 4500 inwoners, nu 35.000. De Kirschners hebben er hun
weekendverblijf, waar ze saampjes, de landsproblematiek
bespreken.
Datum: 15
februari 2007 Kilometerstand: 23.027
Ik maak
de brommer klaar voor een bezoek aan de gletsjer Perito Moreno. Het
is inmiddels een park met wandelroutes en uitkijkplateau’s en de
entrée is 30 pesos. Maar de gletsjer is nog immer imposant. Een
blauwe muur van ijs, 70 meter hoog en 14 km lang. Af en toe breken
met een luide knal grote brokken ijs af en storten in het meer. Ik
sta paraat met mijn camera om zo’n spektakel te filmen, maar pas als
ik terug loop naar de parkeerplaats hoor ik een oorverdovend lawaai
van brekend en vallend ijs. Terug naar El Calafate, het is fris en
ik bestel bij terugkomst een espresso met een Cointreau.
De Cordillera de los Andes bij Lago Viedma
Na 30 km komen ze in zicht: Cerro Torre en Fitzroy. De meest gevreesde
bergtoppen van Zuid Amerika. Loodrechte wanden van graniet,
bedekt met een dikke laag ijs en omgeven door wolkenslierten
en ijzige winden. Pas in 1952 slaagden de franse alpinisten
Lionel Terray en Guido Magnone erin de top te bedwingen. En
in 1970 de Italiaan Maestri, gebruik makend van een pneumatische boor
om de ijzers in het graniet de bevestigen. Het apparaat hangt er
nog steeds. Dan volgt Lago Viedma en de skyline is adembenemend: gletsjers
en een aaneenschakeling van bergtoppen. Aangekomen in El Chalten
doe ik mezelf eerst tegoed aan een omelet en ga vervolgens op
zoek naar een camping. Ik zet mijn tent op en doe de was. Aan het eind
van de dag kan ik het niet laten en vertrek ik om de weg naar Lago
del Desierto te verkennen. Prachtige weg met imposante doorkijkjes
op de granieten pieken. In het schemer rij ik terug en geniet van
een prima maaltijd bij ‘El Mural’. De temperatuur is aangenaam. Maar
dat zal snel veranderen.
ik op adem in hotel
‘La Leona’, een plek, zoals je die alleen in Patagonië tegen komt.
En weer verder, het is nog 75 km naar El Calafate. Tegen de schemer rij
ik Calafate binnen en bij de ingang van het stadje staat een
plattegrond. Ik pak het adres van Jorge Lemos erbij en zoek de
straat. Snel gevonden, twee keer rechts en ik ben d’r. Een paar
jongelui verwelkomen me en roepen Jorge. Hij herkent me niet, maar
als ik de foto op de laptop laat zien gaat er een lichtje branden.
Het is ook wel een beetje raar dat een Hollander na 26 jaar ineens
voor je deur staat. We 
halen
herinneringen op en ik verneem dat Chappy Pratts, die me in 1981 een
lift gaf en liet logeren op zijn estancia ‘San Agustin’, niet meer
leeft. Het huis van Jorge, La Cueva (de grot) genaamd, is een soort
jongerenhol en met zijn allen maken we er een gezellige avond van
met een asado, salade, brood en wijn. De volgende dag breng ik door
in El Calafate, dat in niets meer lijkt op het dorpje in 1981. Toen
woonden er 4500 inwoners, nu 35.000. De Kirschners hebben er hun
weekendverblijf, waar ze saampjes, de landsproblematiek
bespreken.
Ik maak
de brommer klaar voor een bezoek aan de gletsjer Perito Moreno. Het
is inmiddels een park met wandelroutes en uitkijkplateau’s en de
entrée is 30 pesos. Maar de gletsjer is nog immer imposant. Een
blauwe muur van ijs, 70 meter hoog en 14 km lang. Af en toe breken
met een luide knal grote brokken ijs af en storten in het meer. Ik
sta paraat met mijn camera om zo’n spektakel te filmen, maar pas als
ik terug loop naar de parkeerplaats hoor ik een oorverdovend lawaai
van brekend en vallend ijs. Terug naar El Calafate, het is fris en
ik bestel bij terugkomst een espresso met een Cointreau.