Na het ontbijt vertrek ik richting
Corrientes en de brug over de Rio Parana. Het is behoorlijk warm en
er waait een licht briesje. Elf kilometer na Resistencia sla ik
rechtsaf en daar houdt het asfalt op. Maar het wegdek is behoorlijk
goed en met 50 km/u rij ik naar Charadai. Bij de politiepost vraag
ik of er een hotel is "Jazeker, 50 meter verder".
Ik stal mijn brommer en de kamer wordt
klaargemaakt. Weinig bijzonders. Ik snak naar een douche, maar alle
kranen doen het niet. Ik informeer bij de seńora, maar er is geen
water. Ik moet het uit de waterput halen en krijg een teil om me te
wassen. ‘s Avonds eet ik een hamburger en om 23.00 uur ga ik slapen.
De meeste van mijn verslagen zijn de
e-mails die ik naar het thuisfront heb verstuurd. Maar er zijn
momenten waarop er geen internet is, of er gebeurt zoveel, dat ik na
5 dagen onmogelijk alle belevenissen nog in een e-mail kan
verwoorden. Maar ik heb ook mijn dagboeken en delen van het verslag
zijn hierop gebaseerd. Als ik uit mijn dagboek citeer, vermeld ik
dat, omdat de schrijfstijl afwijkt van het lyrische geleuter van
mijn e-mails, die ik altijd ‘on the spot’ de digitale ether in
slinger.
Datum: 24
november
De hele nacht geen oog dicht gedaan dankzij de muggen. Het
bliksemt en ‘s ochtends begint het te regenen. Ik pak mijn
spulletjes en probeer weg te komen. Na 100 meter weet ik genoeg. Dit
is niet te doen: de modder is veranderd in zeep en de brom glipt
alle kanten op. Ik wandel terug naar het hotel en overdenk wat te
doen. Nog een nacht in het hotel lijkt me niks en ik besluit om de
politie te bezoeken. Zij hadden gisteren aangeboden om bij hen te
overnachten. Ik word vriendelijk ontvangen en ik leg mijn dilemma
uit. Zij bieden een kamer aan (met ventilator) en laten de douche
zien. Ik ga even liggen en doe een tukje. De middag gekletst met de
mannen en gevraagd wanneer de weg weer begaanbaar is. Na 1 ŕ 2 dagen
is alles weer oké. ’s Avonds word ik uitgenodigd om mee te eten en
ik heb het best naar mijn zin. Aardige mannen, die in Resistencia
wonen en 4 dagen de post in de Chaco bemannen om de veetransporten
te controleren. Verder gebeurt er nooit wat in Charadai. Maar er is
wel een stationnetje voor het treintje dat van Resistencia naar La
Sabana rijdt en vice versa.
Datum: 25
november
Elvis Farinas is de radiotelegrafist van het
politiestation en hij nodigt me uit in zijn huis. Ik installeer
enkele programma’s op de computer van zijn dochter en maak aan het
eind van de middag een wandeling langs de spoorbaan. Het weer is
opgeklaard en maak me klaar om morgen te vertrekken.
Datum: 26
november
Om
07.00 uur opgestaan en nog wat gekletst met een agent die behoorlijk
op de hoogte is van wat er in de wereld gebeurt. Om 8.30
verlaat ik Charadai en rij dieper de Chaco in. Eerst langs Haumonia,
dan naar Villa Angela om vervolgens in General Pinedo de ‘meteorito
del Chaco’ te bewonderen. Niks bijzonders, een grote kei, die een
keer uit de lucht is komen vallen. Het is bloedheet, zelfs in de
rijwind is het niet te harden. Ik rij verder, maar nog steeds geen
asfalt. Na 250 km hou ik het voor gezien en overnacht in een
hospedaje in Quimili.
Datum: 27
november
Het regent. Ik ontbijt en schat mijn kansen
in: vertrekken of wachten. Af en toe stopt de regen en ik besluit te
vertrekken als het om 10.30 stopt met regenen. De lucht is nog
betrokken, maar mijn gok is juist. Ik rij achter de bui aan en voor
de nieuwe bui uit. Na 5 kilometer is er weer asfalt, een spiksplinternieuwe weg,
maar er staat een stevige zijwind en de brom komt niet op toeren. Na
Anatuya houdt het asfalt weer op en ik rij 100 km onverhard naar Los
Telares. Het wegdek is redelijk, met af en toe stukken wasbord. Het
landschap verandert langzaam: cactussen, stekelstruiken, lage bomen.
Ik rij grotendeels langs een verlaten spoorlijn. Argentinië kende
ooit een zeer omvangrijk spoornet, maar in de jaren tachtig zijn
vrijwel alle spoorwegen opgeheven. Om 19.30 rij ik door een heuvelig
gebied de laatste kilometers naar Villa Ojo de Agua. Dit dorpje ziet
er goed uit met moderne winkels, een leuk plein en ik besluit hier
een hotel te zoeken. Ik bezoek een cyber (internetcafé), maar
door een onweer is er geen verbinding en ik besluit de dag met
een pizza en een flesje wijn (9 pesos).
Een slang steekt over
Na het ontbijt vertrek ik richting
Corrientes en de brug over de Rio Parana. Het is behoorlijk warm en
er waait een licht briesje. Elf kilometer na Resistencia sla ik
rechtsaf en daar houdt het asfalt op. Maar het wegdek is behoorlijk
goed en met 50 km/u rij ik naar Charadai. Bij de politiepost vraag
ik of er een hotel is "Jazeker, 50 meter verder".
Ik stal mijn brommer en de kamer wordt
klaargemaakt. Weinig bijzonders. Ik snak naar een douche, maar alle
kranen doen het niet. Ik informeer bij de seńora, maar er is geen
water. Ik moet het uit de waterput halen en krijg een teil om me te
wassen. ‘s Avonds eet ik een hamburger en om 23.00 uur ga ik slapen.
De hele nacht geen oog dicht gedaan dankzij de muggen. Het
bliksemt en ‘s ochtends begint het te regenen. Ik pak mijn
spulletjes en probeer weg te komen. Na 100 meter weet ik genoeg. Dit
is niet te doen: de modder is veranderd in zeep en de brom glipt
alle kanten op. Ik wandel terug naar het hotel en overdenk wat te
doen. Nog een nacht in het hotel lijkt me niks en ik besluit om de
politie te bezoeken. Zij hadden gisteren aangeboden om bij hen te
overnachten. Ik word vriendelijk ontvangen en ik leg mijn dilemma
uit. Zij bieden een kamer aan (met ventilator) en laten de douche
zien. Ik ga even liggen en doe een tukje. De middag gekletst met de
mannen en gevraagd wanneer de weg weer begaanbaar is. Na 1 ŕ 2 dagen
is alles weer oké. ’s Avonds word ik uitgenodigd om mee te eten en
ik heb het best naar mijn zin. Aardige mannen, die in Resistencia
wonen en 4 dagen de post in de Chaco bemannen om de veetransporten
te controleren. Verder gebeurt er nooit wat in Charadai. Maar er is
wel een stationnetje voor het treintje dat van Resistencia naar La
Sabana rijdt en vice versa.
Om
07.00 uur opgestaan en nog wat gekletst met een agent die behoorlijk
op de hoogte is van wat er in de wereld gebeurt. Om 8.30
verlaat ik Charadai en rij dieper de Chaco in. Eerst langs Haumonia,
dan naar Villa Angela om vervolgens in General Pinedo de ‘meteorito
del Chaco’ te bewonderen. Niks bijzonders, een grote kei, die een
keer uit de lucht is komen vallen. Het is bloedheet, zelfs in de
rijwind is het niet te harden. Ik rij verder, maar nog steeds geen
asfalt. Na 250 km hou ik het voor gezien en overnacht in een
hospedaje in Quimili.
spiksplinternieuwe weg,
maar er staat een stevige zijwind en de brom komt niet op toeren. Na
Anatuya houdt het asfalt weer op en ik rij 100 km onverhard naar Los
Telares. Het wegdek is redelijk, met af en toe stukken wasbord. Het
landschap verandert langzaam: cactussen, stekelstruiken, lage bomen.
Ik rij grotendeels langs een verlaten spoorlijn. Argentinië kende
ooit een zeer omvangrijk spoornet, maar in de jaren tachtig zijn
vrijwel alle spoorwegen opgeheven. Om 19.30 rij ik door een heuvelig
gebied de laatste kilometers naar Villa Ojo de Agua. Dit dorpje ziet
er goed uit met moderne winkels, een leuk plein en ik besluit hier
een hotel te zoeken. Ik bezoek een cyber (internetcafé), maar
door een onweer is er geen verbinding en ik besluit de dag met
een pizza en een flesje wijn (9 pesos).